Nesta escolla preténdese render unha homenaxe ás poetisas da xeración dos 50, precursoras en tantas cousas, a través dos poemas de amor que marcan a súa existencia. A xuventude pode ser un poema vibrante, a madurez un sereno poema denso, máis a senectude pode ser un poema ditoso. Estas características atópanse no devir poético nas nosas escritoras no que amor como presencia ou como ausencia estructuran a urdixe existencial. O amor nelas é unha flor, unha estrela, un hálito de vida que se encarna en lingua galega.